(1870-19 Mayıs 1927): Yazar, diplomat. İstanbul'da doğdu. Babası Yahya Sezai Efendi tasavvufî şiirler yazan divan sahibi bir kişi idi. Ahmed Hikmet yedi yaşında babasını kaybetti. Ağabeyinin himâyesinde büyüdü. Soğuk Çeşme Askerî Rüştiyesi'nden sonra Galatasaray Sultanîsi'ne girdi. Bu okulda ağabeyinin kayın biraderi Tevfik Fikret'le arkadaşlık etti. 1888'de Sultanîyi bitirince Hariciye Nezareti'nde görev aldı. Pire (Yunanistan) ve Poti (Kafkasya) şehbenderliğine vekâlet etti. 1891'de İstanbul'a döndü. İlk defa, 1896'da Servet-i Fünûn dergisinde yayımladığı bir hikâye ile bu gruba dâhil oldu. Hariciye'deki görevi devam ederken Galatasaray Lisesi'nde hocalık yaptı. Servet-i Fünûn devrinde, İkdam ve Servet-i Fünûn dergilerinde yazdığı hikâye ve nesirlerini 1901 yılında Haristan ve Gülistan adlı eserlerde topladı. 1908'de Hariciye'deki görevinden alındı. Ticaret ve Ziraat Nezareti Umûr-ı Ticariye Umum Müdürlüğüne getirildi. Tevfik Fikret'in Galatasaray Lisesi müdürü olmasından sonra hocalıktan ayrıldı, Darulfünûn Edebiyat Fakültesi Fransız ve Alman edebiyatları müderrisliğine başladı. 1908'den sonra başlayan Türkçülük hareketlerinin kurucuları arasında yer aldı. Türk Ocağı gibi oluşumların kuruluşunda görev aldı, Türk Yurdu dergisinin yazı kadrosunda bulundu. 1912'de Peşte başşehbenderliğine gönderildi. Mütareke döneminde İstanbul'a döndü. Harp malzemeleri ile ilgili bir komisyonun başkanı sıfatıyla iki yıl Peşte, Viyana ve Berlin'de bulundu. İkinci Meşrutiyet'ten sonra, Millî Edebiyat akımına uydu ve bu akıma bağlı olarak yazdığı yazıların büyük kısmını Çağlayanlar (1922) adlı eserinde topladı. 1926’da Ankara'da Hariciye Müsteşar vekaletini üstlendi, aynı yıl içinde bakanlığın müsteşarı oldu. 1927 yılında İstanbul’da karaciğer kanseri nedeniyle hayatını kaybetti. Maçka Mezarlığı’na defnedildi.
